Huidig nummer

Titel

Artiest

Now on air

Now on air

Background

Birth Of Joy – Prisoner

Geschreven door Op 13 februari 2014

Birth of Joy-coverVooral nieuwsgierig door de naam van de band, onlangs toch maar even een kijkje genomen bij het optreden van Birth Of Joy in de bovenzaal van Paradiso. Toegang (slechts) 9 euro, aanvang tien uur ’s op een vrijdagavond. Jas ophangen is al niet meer mogelijk, vanwege de volgepakte benedenzaal waar een behoorlijke slappe popfunkband een zaal vol bakvissen en studenten aan het vermaken is. Te slecht voor woorden.

Vlak voor tienen staan drie jongens in het bovenzaaltje hun instrumenten nog uit te pakken. Pas rond half elf klinkt er wat muziek. Hoewel de instrumenten en het zaalgeluid worden gestemd en afgesteld, ben ik het jassengedoe en de studentjes direct vergeten. Die drummer raakt zijn vellen wel, gitaargeluid klinkt vet, orgeltje? Vrij snel gaan er duimen omhoog en vloeit het gestem over in The Sound, de opener van het nieuwe album: Prisoner. Psychedelisch gestamp, Deep Purple ontmoet The Doors. Komt dit uit Holland?

Echt wel. Prisoner is reeds de vierde langspeler van het trio Birth Of Joy. Het begon in 2010 met Make Things Happen, daarna Life In Babalou (2012) en vorig jaar verscheen The Sound Of Birth Of Joy. “Sixties on Steroids”, staat er op de Facebookpagina van zanger/gitarist Kevin Stunnenberg, drummer Bob Hogenelst en de bassende toetsenist Gertjan Gutman. Natuurlijk denk je met zo’n line-up snel aan The Doors. Maar zo is er veel te halen in Birth Of Joy. Via Robert Plant’s Band Of Joy leg je zo ook eenvoudig een link met Led Zeppelin. En dan moet je de naald nog op de plaat zetten.

Toch klinkt deze band vooral heel erg van nu, zeker op dit album. De muziek is lekker los en volgt zijn eigen weg op Prisoner. Stunnenberg, Hogenelst en Gutman voelen elkaar vooral erg goed aan, zo lijkt het. Het ruim 7 minuten durende Three Day Road is zo’n voorbeeld: spannend opgebouwd, met een intrigerend muzikaal tussenstuk en een lekkere climax aan het eind. Zo’n nummer schreeuwt om live gespeeld te worden. Grow is een mooie stamper, waar Gutman zijn orgel als een Amerikaanse truck door de Brennerpas laat scheuren. Albumhoogtepunt Holding On zweeft ergens tussen een mooie ballad en sixtiespop.

“Kom zo nog even wat met ons drinken bij het podium”, besluit de wild zwetende Stunnenberg het optreden een uur in Paradiso. Ik overweeg mijn complimenten nog even over te brengen. Dat doe ik uiteindelijk maar op deze manier.

Gelabeld als

Lees verder